Zuid-Afrika | Een reisverslag

Tussen de Sands rivier en de Sabie rivier, en ook noordelijker bij de Timbavati rivier, liggen twee wildparadijzen: Sabi Sabi Private Game Reserve en Ngala Private Game Reserve. Een ranger van Sabi Sabi Earth Lodge staat mij op te wachten en brengt mij in circa een uur naar de lodge. Het landschap is, hoe zal ik het zeggen, ‘Afrikaans’, het lijkt op wat ik mij als kind bij Afrika voorstelde en die voorstelling was ronduit sprookjesachtig.

Ik wist niet zo goed wat ik van Sabi Sabi Earth Lodge moest verwachten en ik was er hoe dan ook niet op voorbereid. De accommodatie lijkt sober, in duisternis gehuld, minimalistisch. Wie heeft er nu zin om in een tunnel te verdwijnen en uit te komen bij een op het eerste gezicht nogal donkere kamer om daar vervolgens maar liefst 3 of 4 nachten door te brengen?

Maar die eerste indruk klopt niet. Websites, hoe goed ze ook zijn ontworpen, zijn niet altijd in staat om het karakter van een bepaalde plek goed weer te geven. Sabi Sabi Earth Lodge is een van de mooiste lodges in Zuid-Afrika die ik ooit heb gezien (en ik heb er inmiddels al heel wat gezien) – over de safari’s die je haast letterlijk de adem benemen heb ik het dan nog niet eens. Want de tunnel leidt helemaal niet naar een onderaards domein, u verblijft helemáál niet in een donkere kamer. Lichtheid, gratie, harmonie: dát zijn hier de sleutelwoorden. Ik voel me hier onmiddellijk thuis.

Sabi Sabi Earth Lodge telt dertien suites (waaronder de Amber Suite, een architectonisch kunstwerk van paleisachtige proporties) die alle uitzicht bieden op het uitgestrekte bushveld. Ik zit bij mijn privé zwembad rustig naar het landschap en naar de wolken te staren als er, op nauwelijks iets meer dan een slurflengte afstand, opeens vijftien olifanten voorbij komen lopen! Het lijkt oppassen geblazen, maar de dieren zijn kalm en lopen vastberaden naar een waterplas, ze hebben totaal geen belangstelling voor mij. Eerst moet de dorst worden gelest.

Later hoor ik van mijn ranger dat er geregeld luipaarden op de aarden wal liggen die de lodge van de buitenwereld afschermt. Om die reden gaat er ’s avonds, als je van je kamer naar het restaurant loopt, altijd een gewapende ranger mee, maar ook overdag is het zaak om goed op te letten waar je loopt. Nooit in paniek raken, luidt het devies.

In het restaurant, waar de meest voortreffelijke maaltijden worden opgediend en waar de service van heel hoog niveau is, word ik in beslag genomen door overpeinzingen. Stel dat Rembrandt met van Riebeeck was meegereisd, zouden we dan nu naar kolossale dierenportretten kijken in plaats van naar de Nachtwacht? Naar kunstig rondom een leadwood-boom gegroepeerde Bosjesmannen in plaats van naar De Staalmeesters? Wat als? De kunstgeschiedenis zou er met een verzameling in sprankelend chiaroscuro oplichtende leeuwen een stuk anders hebben uitgezien.

Het zijn de weidse vergezichten en dromerige wolkenpartijen die mij tot mijmeringen verleiden. Overigens kent het personeel mij van begin af aan bij naam en weten ze al heel snel welke hoofd- en nagerechten op de kaart ik interessant vind en welke niet, dat ik graag bronwater met bubbels drink en hoe ik graag mijn koffie wil hebben: zwart maar niet te sterk. Dat soort details. In lodges van dit niveau wordt niets aan het toeval overgelaten.

Tijdens de eerste game drive zie ik meteen al het beroemde vijftal: de leeuw, de buffel, het luipaard, de olifant en de neushoorn. Brian, de ranger, vindt die Big 5 maar onzin: “een commerciële truc om bezoekers te lokken”.  Brian is zeer gedreven, hij weet alles van de dieren, bomen en planten die we onderweg zien, maar ook die van de homo sapiens. 

Hij smeedt de groep – ik zit in de jeep met een vrouw uit Hong Kong en haar vriending uit Genève, later komen daar nog twee Ieren bij – in korte tijd aaneen tot een hecht geheel, sterker nog: al heel snel lijkt het alsof we elkaar al jarenlang kennen. Brian toont voor iedereen oprechte interesse, is niet de hele tijd aan het woord maar kan ook goed luisteren. ‘Wat willen jullie zien?’ vraagt hij regelmatig.

Ook heeft hij een bijna Brits gevoel voor humor, wat wel van pas komt als je zes uur op een dag bij elkaar in een jeep zit. Al die eigenschappen maken van hem de ideale ranger.

Het verbaast mij niets dat National Geographic deze lodge heeft uitverkoren tot favoriete stek voor het maken van natuurdocumentaires. Een ervaren, ter zake kundige maar ook grappige en bescheiden man als Brian heeft de juiste persoonlijkheid om dit soort projecten in goede banen te leiden. (Omwille van de privacy heet Brian in werkelijkheid overigens anders, maar dit terzijde.)

Ik bezoek ook het noordelijker gelegen andBeyond Ngala Tented Camp, mijn volgende verblijfplaats. Ngala betekent ‘leeuw’in het Tsonga, de lokale taal van de Shangaan, het Bantoevolk dat de provincie Limpopo bewoont. De privéconcessie ligt pal aan de Timbavati rivier. De lodge doet de naam eer aan: het zijn namelijk vooral leeuwen die ik hier ga zien. Tientallen leeuwen, ook jongen.

Tijdens een spectaculaire rit, eerst over de droge en zanderige bedding van de Timbavati (het heeft de afgelopen maanden nauwelijks geregend), vervolgens dwars door de bush, gaan we op zoek naar een leeuwenfamilie die zich tussen de struiken verscholen houdt. 

Na een half uur rijden hebben we de leeuwen gevonden. Ze laten zich niets aan ons gelegen en slapen of dommelen rustig verder. we blijven hier een half uur staan met de jeep; in stille bewondering, bijna in betovering, kijken we naar de koninklijke elegantie van deze dieren.

Tegelijkertijd zijn het de Oblomovs van de Afrikaanse fauna: een leeuw slaapt maar liefst 20 uur per dag! Leiden ze eigenlijk niet een al tte vegetatief bestaan om het predicaat ‘koning der dieren’ te verdienen? Nee, want jagen kunnen ze als de beste, tijdens de 4 resterende uren. Die soevereine blik na afloop, nadat ze hun prooi hebben verslonden! Ik heb dit tijdens een andere safari, een aantal jaren geleden, eens gezien. Toen begreep ik waar hun koningschap, deze monarchie in het dierenrijk, op gebaseerd is.